Ο θρίαμβος της Αριστεράς

Δύο είναι τα κάστρα της Αριστεράς στην εποχή μας. Κανένα από τα δύο δεν είναι το πανεπιστήμιο. Σιγά μην άφηναν οι γονείς, αλλά και οι ίδιοι οι φοιτητές το μέλλον τους στα χέρια των μπαχαλάκηδων. Τους γράφουν κανονικά. Έχουν εδώ και καιρό βρει τον τρόπο τους να συνεχίζουν τις σπουδές τους, τα μεταπτυχιακά τους, τα διδακτορικά τους παρά τις καταλήψεις και τα επεισόδια. Τους βλέπω κάθε μέρα στην ΑΣΟΟΕ και αλλού. Συνεχίζουν τις σπουδές τους και τα σχέδιά τους ατάραχοι, ενώ λίγο πριν, μπορεί και να γινόντουσαν οδομαχίες εκεί οπού περνούσαν. Τα δημόσια πανεπιστήμια είναι δώρο της κρατικής εξουσίας στους πολιτικούς ταραξίες της Αριστεράς για να εκτονώνονται και στους καθηγητές πανεπιστημίου για να βγάζουν περισσότερα χρήματα με κοινοτικά προγράμματα, αφού δεν μπορούν να τους δώσουν τους υψηλούς μισθούς, που όντως αξίζουν. Μην γελιέστε, αν και κανένας μάλλον δεν έχει βρεθεί να σας το πει ευθαρσώς. Όταν ένα κακώς κείμενο δεν διορθώνεται για χρόνια, ακόμα και το πιο προφανές κακώς κείμενο, όπως π.χ η ασφάλεια και η καθαριότητα πανεπιστημιακών χώρων, είναι γιατί η κρατική εξουσία δεν θέλει όχι γιατί δεν μπορεί.

Άλλα είναι τα στρατηγικά κάστρα της Αριστεράς. Το πρώτο είναι και το μεγάλο της αντίδωρο στην μεταπολιτευτική κρατική εξουσία. Μπορώ μάλιστα να πω ότι είναι και μεγαλύτερης αξίας. Είναι η τρομοκρατία της Άκρας Αριστεράς σε όποιον σοβαρό δεξιό τολμήσει να θελήσει να κάνει πολιτική. Μην περιμένετε δηλαδή εδώ στην Ελλάδα να προκύψει κανένας σοβαρός, μοντέρνος σαραντάρης να ηγηθεί κανενός δεξιού κόμματος, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα διακινδυνεύσει την γαλήνη και την σωματική του ακεραιότητα για να προβάλλει δεξιές ιδέες. Αν μάλιστα έχει γυναίκα και παιδιά, ούτε καν θα το σκεφτεί. Δεν υπάρχει περιοχή να προστατευθεί. Μιλάμε για πολύ ξύλο και πολλά γκαζάκια. Γι' αυτό, αν και ανέκαθεν συμπαθούσα τα μηδέν-κόμμα-κάτι δεξιά κόμματα, καμία ελπίδα δεν μπορεί να έλθει από αυτά, έστω κι αν μπουν κάποια στιγμή στη Βουλή. Η λύση, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα έρθει στην Ελλάδα μόνο από την διαδοχή στην Νέα Δημοκρατία ή ακόμα καλύτερα από την ανανέωσή της. Μια πιθανότητα μόνο δίνω σε άλλο δεξιό κόμμα όπως στην Ευρώπη, εάν ίσως βρεθεί καμία τρελή εργένισσα ή μη, να μην έχει ανάγκη κανέναν, και μπει μπροστά. Το γεγονός ότι θα είναι γυναίκα μειώνει κάπως την τρομοκρατία της άλλης πλευράς. Δεν είναι τυχαία που στην Γαλλία και την Ιταλία που το παλεύουν χρόνια το θέμα, είδαν τελικά άσπρη μέρα με γυναίκα στην αρχηγία τους.

Το δεύτερο κάστρο της Αριστεράς δεν περίμενα ούτε εγώ να είναι τόσο καλά εδραιωμένο. Μου έκανε εντύπωση αυτές τις μέρες με την περίπτωση Κασσελάκη. Τους είχαν τελικά πείσει όλους με τα χρόνια, πως οι αριστεροί είναι φτωχοί και παιδιά του λαού. Μέγας μύθος. Ποτέ στην Ελλάδα δεν εκφράσανε τον λαό, ποτέ ο λαός στην Ελλάδα δεν τους ακολούθησε. Ακόμα και τότε στην Εθνική Αντίσταση που είχαν το momentum με το μέρος τους δεν τόλμησαν να ζητήσουν την ψήφο του λαού. Διότι ο ελληνικός λαός πάντα αγαπούσε την Ελλάδα και την Παναγίτσα. Τί να του πουν αυτοί οι απάτριδες και οι άθεοι ινστρούκτορες; «Χριστέ και Παναγιά μου» τραγουδά ο Τσιτσάνης κι όλος ο ελληνικός λαός, μαζί και οι αγνοί αριστεροί, στην Συννεφιασμένη Κυριακή. Πιο πρόθυμος ήταν ο Ελληνικός λαός να ζητωκραυγάσει έναν βασιλιά, ακόμα και να ανεχτεί ένα δικτάτορα παρά να ακολουθήσει τους κομμουνιστές. Η Δεξιά, το πάλαι ποτέ λαϊκό κόμμα και οι επίγονοί του, είχαν πάντα μαζί τους τις κατώτερες τάξεις, την αγροτιά και την εργατιά.

Η Αριστερά είναι αστική αντίδραση. Προέρχεται από τον γαλλικό διαφωτισμό και έχει μένος εναντίον των παραδοσιακών αξιών. Και επειδή δύσκολα μπορούσε να βρει πελάτες, (ειδικώς στην Ελλάδα) έκανε ανά περιόδους προπαγάνδα και διείσδυση σε διάφορα ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας. Ξεκίνησε με εργάτες, δεν πέτυχε πολλά γιατί οι περισσότερο στην Ελλάδα είναι μικρομεσαίοι που ήθελαν να ανέβουν, συνέχισε επιτυχημένα με την πρώτη γενιά των ξεριζωμένων προσφύγων, τους έφυγαν οι επόμενες γενιές προσφύγων, περάσαμε στους φοιτητές, μετά στα φανατικά εγγόνια των ανταρτών αλλά ήταν λίγα, έπιασαν μετά τους μετανάστες, σήμερα προωθούν την αθρόα είσοδο προσφυγών και τελευταίως τους ομοφυλόφιλους. Το αστείο είναι ότι ούτε σε αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, τους οποίους παρουσιάζουν ως διωκόμενους και κατατρεγμένους, έχουν την πλειοψηφία. Στις μεν δυτικές χώρες οι μετανάστες που ενσωματώνονται, καταλήγουν να ψηφίζουν κι αυτοί δεξιά (για να μην μπουν κι άλλοι μετανάστες και χάσουν τα προνόμια), οι ισλαμιστές πρόσφυγες τηρούν με προσήλωση της αυστηρές θεοκρατικές και ρατσιστικές τους αρχές, οι δε ομοφυλόφιλοι διακρίνονται αρμονικά σε κεντροδεξιούς και κεντροαριστεροί και δεν είναι ακραίοι άνθρωποι. Μόνο για λίγα χρόνια επί ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά έχασε τα πλατιά λαϊκά στρώματα, διότι τότε υπήρχε η προσδοκία του διορισμού και της αποκατάστασης.

Κανένα οξύμωρο λοιπόν δεν βρίσκω, όταν μου μιλούν για αριστερό απ' το Κολωνάκι ή την Εκάλη. Δεν καταλαβαίνω τις ειρωνείες των νεοφιλελεύθερων για τον Κασσελάκη. Μάλλον ενοχλήθηκαν, γιατί υπόσχεται τα ίδια και μπορεί να τους πάρει ψηφοφόρους. Η Αριστερά από γεννησιμιού της στοχεύει στην αποδόμηση και την εκθεμελίωση των παραδοσιακών αξιών, οπουδήποτε, από την πολιτική μέχρι την αρχιτεκτονική. Ο σκοπός είναι η διάλυση της πατρίδας της θρησκείας και της οικογένειας. Όλα τ' άλλα είναι λόγια να αγαπιόμαστε. Καμία έκπληξη συνεπώς. Κι εγώ αν ήμουν αριστερός, Κασσελάκη και με τα δύο μου χέρια θα ψήφιζα. Στην προηγούμενη τετραετία εκπλήρωσαν άψογα το έργο τους προδίδοντας την Μακεδονία, Σε λίγο θα συμφωνήσουν να παραχωρήσουμε στην Τουρκία κυριαρχία, να περιορίσουμε την Εκκλησία , να αφαιρέσουμε από το Σύνταγμα την ιστορία, να επιτρέψουμε όπως όπως την τεκνοθεσία, να ενισχύσουμε την λογοκρισία και άλλα ωραία. Αυτό δεν είναι lifestyle. Είναι πολιτική, όχι με γραφικά σφυροδρέπανα αλλά με ρηξικέλευθα νομοσχέδια.

Πολύ σοφά ο ελληνικός λαός μετά από πολλά χρόνια, στις δεύτερες εκλογές του 2015 μετά τα capital controls (το αποτέλεσμα των οποίων οι πολιτικοί μας αναλυτές ακόμη δυσκολεύονται να εξηγήσουν) τους είπε: Λοιπόν, μας πρήξατε τόσα χρόνια με το ηθικό σας πλεονέκτημα, τις πορείες διαμαρτυρίας και την κλάψα, ορίστε πάρτε την εξουσία να δούμε τί θα κάνετε κι εσείς, και για ό,τι συμβεί θα είστε εσείς υπεύθυνοι. Και όντως την πήρανε, έκαναν ό,τι έκαναν και δεν θα την ξαναπάρουν. Παμπόνηροι όμως όντες, και πάντα φανατικοί βρήκαν τον τρόπο να κυβερνούν συγκυβερνώντας. Αυτός είναι ο θρίαμβος της Αριστεράς.

Η άλλη Αριστερά, την οποία φαίνεται να προσβάλλω με το αφοριστικό μου ύφος, ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά. Ήταν συναισθηματική και φαντασιακή. Συναισθηματική από τον οίκτο που προκαλούσαν οι άδικες διώξεις ποιητών και ανιδιοτελών αγωνιστών από μια αρτηριοσκληρωτική εθνικοφροσύνη. Και φαντασιακή από την εικόνα του καλού αριστερού, που έφτιαχναν για τον εαυτό τους, και του κακού δεξιού απέναντι. Κατά τα άλλα, η ελληνική Αριστερά που τραγουδήθηκε από όλους μας, πιο πολύ για εθνομπολσεβικισμό μοιάζει. Όταν δηλαδή ο μέγας Ρίτσος γράφει «την Ρωμιοσύνη μην την κλαις, να τη πετιέται και θεριεύει» κ.λπ., πείτε μου, τί διαφορά έχει αυτό το «αριστερό» από το «εθνικιστικό» εμβατήρια «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά»; Ίσα-ίσα του Ρίτσου είναι πιο «εθνικιστικό», γιατί μιλά για Ρωμιοσύνη, δηλαδή για κάτι μεγαλύτερο, πολύ πέρα από τα στενά σύνορα του Ελληνικού κράτους, το Βυζάντιο.

Είπαμε όμως, η Ελλάδα είναι μια χώρα σουρεαλιστική. Ψηφίζοντας σήμερα ΚΚΕ, κάνεις αντικομουνιστικό αγώνα.