Η φρίκη της Σανγκάης

H εικόνα θύμιζε σκηνή από ταινία φρίκης και ταυτόχρονα επιστημονικής φαντασίας. Μια πόλη, με κατάφωτους ουρανοξύστες, δονείται από τις κραυγές αναρίθμητων ανθρώπων, που τσιρίζουν λες και έχουν παραφρονήσει ή απειλείται άμεσα η ζωή τους από κάτι που δεν αντέχεις καν να το περιγράψεις ή έστω να το υπαινιχθείς.

Και όμως, δεν είναι ταινία αλλά πραγματικότητα και ο τρόμος βασιλεύει στη Σανγκάη – μια μεγαλούπολη 26.000.000 ανθρώπων, που έχουν βγει εκτός εαυτού επειδή η κομμουνιστική καραχουντάρα που κυβερνά εκεί τους έχει κλειδαμπαρώσει μέσα λόγω κορονοϊού. Δεν μπορούν καν να βγουν από τα κτίρια όπου ζουν. Τα σουπερμάρκετ έχουν αδειάσει από τρόφιμα. Έξω από τα παράθυρά τους περνούν drones που μεταδίδουν ηχογραφημένα μηνύματα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση τους καλεί να «αντισταθούν στην επιθυμία τους για ελευθερία, να μη βγαίνουν στα μπαλκόνια να τραγουδούν!»

Ο πολιτισμός μας και ό,τι αξίζει από αυτόν πεθαίνει, σπαρταρώντας κάτω από την μπότα μανιακών, θεότρελων τύπων, που εχθρεύονται κάθε ανεξάρτητη ανάσα, κάθε αδέσμευτη σκέψη, κάθε λέξη αλογόκριτη, που βγαίνει από τα στόματα των ανθρώπων. Και εδώ είχαμε ομότιμους και ισόκυρους στην τρέλα και την παλιανθρωπιά τυπάδες, με μάτι που γυάλιζε από την δίψα για προβολή και υπερεξουσίες, οι οποίοι πρότειναν να «γίνουμε σαν την Κίνα». Κι η Δικαιοσύνη, σε ένα τέτοιο ευθύ και απροκάλυπτο κάλεσμα κατάλυσης του πολιτεύματος και αφαίρεσης κάθε δικαιώματος από τους πολίτες, έκανε ότι δεν άκουσε, προσποιήθηκε ότι δεν είδε.

Δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνοι άνθρωποι από τους παράφρονες που τους παίρνουμε στα σοβαρά επειδή αυτοανακηρύσσονται «ειδικοί» σε οτιδήποτε. Αν αφεθούν ανεξέλεγκτοι, θα μας δέσουν νύχτα και θα τους ζητάμε άδεια για να πάμε στο μοναδικό κατάστημα που θα έχει μείνει ανοιχτό σε ακτίνα ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου. Όποιος έστω και υπαινίσσεται λέξη σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας, πρέπει να απομονώνεται και ύστερα να δικάζεται με νόμο αυστηρό, πριν μας καταντήσει σαν τους ατυχείς δεσμώτες της Σανγκάης.