Η θεά φύση και το «όλοι φταίνε»

Η κύρια υπερασπιστική γραμμή της κυβέρνησης και των προσκείμενων σε αυτήν υπευθύνων μετά την καταστροφή που συνέβη στην Δυτική Αττική και τις δεκάδες των νεκρών ήταν μια προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών όχι μόνο χρονικά, όπως άλλωστε συνηθίζεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά και τοπικά, από το επίπεδο του δήμου έως και τους κατοίκους της περιοχής. Τα μπαζωμένα ρέματα, οι οικοδομές σε χειμάρρους και ποτάμια, οι οικιστικές και οι βιομηχανικές παρεμβάσεις, όλα φταίνε εξίσου. Έφτασαν κάποιοι, βέβαια, μέχρι και την κλιματική αλλαγή, ένα από τα «τοτέμ» της Αριστεράς.

Το πρόβλημα, βέβαια, στην λογική τους είναι ότι δεν είχαμε κάποια θεομηνία, αλλά απλά μια καταρρακτώδη βροχή. Το «φταίνε όλοι», όμως, που αναπαρήγαγαν ταϊσμένοι και «χρήσιμοι ηλίθιοι» τις ώρες μετά την καταστροφή είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην τιμωρηθεί κανείς. Θυμίζει, βεβαίως, την αντίδραση ενός παιδιού στο σχολείο όταν δέχεται παρατήρηση επειδή μιλάει: «Μα, και οι άλλοι μιλάνε, κυρία».

Και συνεχίζουν αναφερόμενοι στις ανθρώπινες επεμβάσεις και στα μπαζωμένα ρέματα, αλλά ξεχνούν να πουν ότι αυτά αποτελούν ένα συνεχές δεδομένο στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Και απλά θέλουν ως αντίβαρα άλλες παρεμβάσεις, εν τη τοιαύτη περιπτώσει αντιπλημμυρικά έργα και συγκεκριμένες δράσεις, όπως το απλό, π.χ., να καθαρίζονται οι υπόνομοι. Να μην αφήνονται π.χ. τα κλαδιά από τα κομμένα / κλαδεμένα δέντρα στο έδαφος, προκειμένου να μη δημιουργούν «φράγματα» όταν παρασύρονται από την βροχή. Με τη λογική τους, στους σεισμούς θα φταίει ότι έχουμε κτίρια και όχι ότι είναι κακά κατασκευασμένα.

Και αυτούς που ψωμίζονται από την εκάστοτε εξουσία, τους κατανοεί κανείς. Υπερασπίζονται το ψωμί τους και τον μηχανισμό που τους το δίνει, πειρατεύοντας τους φόρους των υπολοίπων. Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», όμως, που πάσχουν από έναν πρωτογονισμό (πειράξαμε την φύση, λες και κάνουμε κάτι διαφορετικό καθ’ όλη την διάρκεια της ανθρώπινης Ιστορίας), είναι μια διαφορετική περίπτωση. Αποτελούν θύματα μιας όχι και τόσο νέας δοξασίας, η οποία, ελλείψει πίστης στον Θεό, θεοποιεί την φύση.

Οι «περιβαλλοντιστές» και οι «οικολόγοι» συχνά μιλούν για την προστασία της φύσης ως ένα «ιερό καθήκον» του ανθρώπου. Πολλές οικολογικές οργανώσεις χρησιμοποιούν στον λόγο τους σχεδόν «θεολογικές» αναφορές για την φύση. Πρόκειται για μια new age τάση, η οποία μέσω της σοβιετικής χρηματοδότησης κάθε λογής κινημάτων στην Δύση έχει φτάσει ως τις ημέρες μας. Και επηρεάζει σε κάθε επίπεδο τους συμπολίτες μας, κάποιοι από τους οποίους φτάνουν μέχρι το σημείο να μιλούν για «εκδίκηση της φύσης». Άντε να τους εξηγήσεις ότι ο πολλαπλασιασμός των Ευρωπαίων συνδέεται με την ελάττωση των δασών στην ήπειρο.

ΥΓ. Άραγε στο Μαξίμου χωρά και κανένας από τους συγγενείς των νεκρών ή έχει στήσει αντίσκηνο η μαμά του Αμίρ;